در روابطی که به صمیمیت رسیده‌اند، جایی که دو نفر تصمیم می‌گیرند با هم باشند، اغلب این تصور به‌وجود می‌آید که «حال، ما یکی هستیم.» این «یکی شدن» در فرهنگ عامه، شعر، فیلم و حتی گفت‌وگوهای دوستانه ستایش می‌شود؛ انگار که نشانه واقعی عشق همین است که دیگر مرزی میان «من» و «تو» نباشد. اما در عمق این باور زیبا، ریشه‌ای از خطر پنهان شده است: حذف تدریجی فردیت، و نابودی تدریجی حریم شخصی.
زوج‌هایی که در جلسات مشاوره حضور پیدا می‌کنند، گاهی با حالتی سردرگم یا حتی متهم‌کننده، درباره خواسته‌های ساده اما فردی شریکشان حرف می‌زنند. یکی از آن‌ها ممکن است بخواهد یک بعدازظهر را تنها بگذراند، سفری کوتاه با دوستانش داشته باشد، یا مشغول یادگیری مهارتی شود که لزوماً به رابطه مربوط نیست. واکنش طرف مقابل اما گاه پر از سوءظن یا دلخوری‌ست: «چرا بدون من؟ مگه من برات کافی نیستم؟» یا حتی شدیدتر: «چه چیزی بینمون تغییر کرده که دیگه دوست داری تنها باشی؟»
این پرسش‌ها، در ظاهر از سر عشق هستند. اما در حقیقت، اغلب ریشه در تفسیر اشتباهی از صمیمیت دارند. نزدیکی عاطفی به‌معنای یکی شدن نیست، بلکه به‌معنای توانایی ایستادن کنار هم، بدون فروپاشی مرزهای فردی‌ست. جایی که من، من بمانم و تو، تو؛ و با این‌حال، ما کنار هم معنا پیدا کنیم.
حریم شخصی، یکی از پایه‌های سلامت روانی انسان است. در کودکی، این حریم جسمانی بود: اجازه داشتن برای گفتن «نه»، داشتن اتاق یا وسایل شخصی، و حق نپوشاندن احساسات به میل دیگران. در بزرگسالی، این حریم تبدیل می‌شود به حق انتخاب، حق سکوت، حق داشتن فکر یا برنامه مستقل—even در دل یک رابطه عاشقانه. نبود این حریم، اغلب به احساس خفگی، از بین رفتن انگیزه، و در نهایت دلسردی عاطفی منجر می‌شود. چون انسان نمی‌تواند برای مدت طولانی در فضایی باقی بماند که مرزهای روانی‌اش نادیده گرفته می‌شود، حتی اگر آن فضا پر از عشق باشد.
اما چرا حفظ حریم، گاهی تهدید تلقی می‌شود؟
یکی از پاسخ‌های روان‌شناختی به این پرسش، به سبک دلبستگی افراد برمی‌گردد. افرادی با سبک دلبستگی ناایمن، ممکن است استقلال طرف مقابل را نشانه‌ای از سردی یا فاصله‌گرفتن تعبیر کنند. آن‌ها امنیت را در کنترل رابطه می‌بینند، نه در اعتماد. بنابراین، هر بار که فرد مقابل بخواهد فضایی برای خودش داشته باشد، ذهن این افراد به‌سوی خطر، خیانت یا طرد می‌رود. در این شرایط، نه‌تنها حریم شخصی نقض می‌شود، بلکه اعتماد متقابل نیز به مرور از میان می‌رود.
یکی از مراجعانم با ناراحتی می‌گفت: «همسرم هر بار که می‌خوام یه ساعتی با خودم باشم یا توی اتاق تنها باشم، ناراحت می‌شه. فکر می‌کنه دیگه دوسش ندارم. ولی واقعاً فقط می‌خوام فکر کنم، یا بنویسم، یا گاهی خسته‌ام و حوصله حرف زدن ندارم.» این تجربه، نه فقط درد یک نفر، بلکه بازتاب الگوی رایجی است که در بسیاری از روابط وجود دارد: یکی از طرفین نیاز به فضا دارد، و دیگری آن را نشانه فاصله می‌بیند. این تضاد اگر حل نشود، به تعارض‌های عمیق‌تری منجر خواهد شد.
راهکار اما در «فاصله گرفتن» نیست. بلکه در شفاف‌سازی و گفت‌وگوی صادقانه است. رابطه‌ای سالم، نه تنها جایی برای نزدیکی، بلکه جایی برای تنهایی هم هست. کسانی که بتوانند بدون قهر، بدون اضطراب، و بدون سوءظن، فضا به یکدیگر بدهند، اغلب رابطه‌های پایدارتری دارند. زیرا آن‌ها اعتماد را درونی کرده‌اند، نه وابسته به حضور دائمی. اگر بتوانیم با شریک‌مان گفت‌وگویی شکل دهیم که در آن بگوییم: «من هنوز عاشقتم، حتی وقتی که تنها بودن رو انتخاب می‌کنم»، بسیاری از سوءتفاهم‌ها برطرف خواهند شد.
مسئله اصلی این نیست که چقدر با هم وقت می‌گذرانیم، بلکه این است که آیا وقتی جدا هستیم، هنوز به رابطه‌مان اعتماد داریم؟ آیا وقتی دیگری حریم می‌خواهد، حس نمی‌کنیم کنار گذاشته شده‌ایم؟ و آیا می‌توانیم شریک‌مان را همان‌طور که هست، با نیازهای خاص خودش، بدون اینکه هر انتخابی را تهدید بدانیم، دوست داشته باشیم؟
درمان، در چنین شرایطی، می‌تواند کمک بزرگی باشد. مخصوصاً وقتی هر دو نفر از انگیزه و علاقه کافی برای ادامه رابطه برخوردارند، اما سبک‌های متفاوتی از نزدیکی دارند. در فضای درمانی، می‌توان الگوهای واکنشی را بررسی کرد، سوءتفاهم‌ها را روشن کرد، و قراردادهای جدیدی در رابطه نوشت؛ قراردادهایی که در آن عشق و حریم، نه در تقابل، که در تعادل باشند.
رابطه‌ای سالم، جایی است که در آن هر دو نفر بتوانند نفس بکشند. جایی که لازم نباشد برای داشتن فضای شخصی، دروغ بگوییم یا نقش بازی کنیم. جایی که بودنِ کنار هم، به معنای نبودنِ خود نباشد.